παρα-κείμενα
Τρίτη, Ιουλίου 04, 2006
33 ~ απουσία, i
ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Πώς πονάει, Αγάπη μου, πόσο με πονάει!
Να ξέρω ότι η απουσία σου
δεν έχει όνομα, δεν έχει φτερά.
Θα πετάξουν αντωνυμίες χίλιες στο υπνοδωμάτιο.
Ένα ποτάμι λευκών κρίνων θα έρθει σήμερα να δειπνήσει.
...
Πώς πονάει Αγάπη μου, πόσο με πονάει!
Να σε παρατηρώ στην απόσταση των σωμάτων,
να σε αισθάνομαι ναυάγιο, εφιάλτη και ζωή.
Να αποκαλύπτομαι στην απουσία
μια παραλίας χωρίς σώμα
και να διαμελίζομαι στο βλέμμα σου
σαν ένα δειλινό χωρίς ψυχή.
Ivan Segarra Baéz
-Η Έλξη των Ομωνύμων-
*μετ: Ρήγας Κούπα
Μάνος Χατζιδάκις
-Μυθολογία -
ΕΠΕΤΕΙΟΣ
Απόψε κλείσαμε ένα χρόνο κι ίσως πρέπει
να σταματήσω, κι ως εδώ να υποφέρω -
με τα φαντάσματα του γέλιου σου για σκέπη,
να κοιμηθώ μια νύχτα δεν θα καταφέρω
...με τα φαντάσματα του γέλιου
των φιλιών σου την ηχώ
μήπως δακρύζεις, μήπως κλαις ν’ ανησυχώ
Απόψε κλείσαμε ένα χρόνο, κι είναι ψέμα
αυτά που λεν πως όλα ο χρόνος τα γιατρεύει,
αφού στ’ ορκίζομαι, κουράστηκε το βλέμμα
μα να που φτάνει στο γιατί και ζωντανεύει
...αφού στ’ ορκίζομαι το νιώθω
πως ακόμα σ’ αγαπώ
(μα παρεμβάλλεται η ζωή για να στο πω)
Σταμάτης Κραουνάκης / Λίνα Νικολακοπούλου
Πώς πονάει, Αγάπη μου, πόσο με πονάει!
Να ξέρω ότι η απουσία σου
δεν έχει όνομα, δεν έχει φτερά.
Θα πετάξουν αντωνυμίες χίλιες στο υπνοδωμάτιο.
Ένα ποτάμι λευκών κρίνων θα έρθει σήμερα να δειπνήσει.
...
Πώς πονάει Αγάπη μου, πόσο με πονάει!
Να σε παρατηρώ στην απόσταση των σωμάτων,
να σε αισθάνομαι ναυάγιο, εφιάλτη και ζωή.
Να αποκαλύπτομαι στην απουσία
μια παραλίας χωρίς σώμα
και να διαμελίζομαι στο βλέμμα σου
σαν ένα δειλινό χωρίς ψυχή.
Ivan Segarra Baéz
-Η Έλξη των Ομωνύμων-
*μετ: Ρήγας Κούπα
ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΠΟΥΣΙΑ
Εγώ δεν γεννήθηκα ακόμα
κι ας λέω
πως έζησα την τόση ζωή
ακέρια.
...
Ο κόσμος με βλέπει
μ’ ονομάζει
αγγίζει τα ρούχα μου
λέει ακόμα πως ακούει τη φωνή μου.
Δεν γνωρίζει
τη μυστική μου απουσία.
Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου
-Διασταυρώσεις-
Τώρα που ζω μαζύ σου βαθειά και απόλυτα, θέλω να μάθεις ποιός υπήρξα, ποιός είμαι, τι σκέφθηκα, πώς έζησα και τι συνέθεσε αυτό που οι άλλοι συνηθίσανε να αποκαλούνε παρουσία. - 1 Νοεμβρ. 1965
Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθειά και απόλυτα, θέλω να μάθω ο ίδιος ποιός υπήρξα, τι σκέφθηκα, πώς έζησα και τι είναι αυτό που συνθέτει τη μελλοντική μου απουσία. - 1 Ιανουαρίου 1980
Εγώ δεν γεννήθηκα ακόμα
κι ας λέω
πως έζησα την τόση ζωή
ακέρια.
...
Ο κόσμος με βλέπει
μ’ ονομάζει
αγγίζει τα ρούχα μου
λέει ακόμα πως ακούει τη φωνή μου.
Δεν γνωρίζει
τη μυστική μου απουσία.
Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου
-Διασταυρώσεις-
Τώρα που ζω μαζύ σου βαθειά και απόλυτα, θέλω να μάθεις ποιός υπήρξα, ποιός είμαι, τι σκέφθηκα, πώς έζησα και τι συνέθεσε αυτό που οι άλλοι συνηθίσανε να αποκαλούνε παρουσία. - 1 Νοεμβρ. 1965
Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθειά και απόλυτα, θέλω να μάθω ο ίδιος ποιός υπήρξα, τι σκέφθηκα, πώς έζησα και τι είναι αυτό που συνθέτει τη μελλοντική μου απουσία. - 1 Ιανουαρίου 1980
Μάνος Χατζιδάκις
-Μυθολογία -
ΕΠΕΤΕΙΟΣ
Απόψε κλείσαμε ένα χρόνο κι ίσως πρέπει
να σταματήσω, κι ως εδώ να υποφέρω -
με τα φαντάσματα του γέλιου σου για σκέπη,
να κοιμηθώ μια νύχτα δεν θα καταφέρω
...με τα φαντάσματα του γέλιου
των φιλιών σου την ηχώ
μήπως δακρύζεις, μήπως κλαις ν’ ανησυχώ
Απόψε κλείσαμε ένα χρόνο, κι είναι ψέμα
αυτά που λεν πως όλα ο χρόνος τα γιατρεύει,
αφού στ’ ορκίζομαι, κουράστηκε το βλέμμα
μα να που φτάνει στο γιατί και ζωντανεύει
...αφού στ’ ορκίζομαι το νιώθω
πως ακόμα σ’ αγαπώ
(μα παρεμβάλλεται η ζωή για να στο πω)
Σταμάτης Κραουνάκης / Λίνα Νικολακοπούλου
Ετικέτες απουσίες
4 Comments:
Γιατί κατέχεις
Την τέχνη της απουσίας.
Αυτοφυής ενδημεί στη σκέψη μας.
Οι απουσίες είναι ανεπιθύμητα κατοικίδια πτηνά
που πετούν με αθόρυβο φτερούγισμα
από το ένα κλαδί συναισθήματος στο άλλο.
Τρέφονται με τις αναμνήσεις, τη λύπη και τη νοσταλγία μας.
Οι κελαηδισμοί τους είναι υπενθυμίσεις απώλειας
και προοπτική ερημωμένου μέλλοντος.
Οι νυκτόβιες απουσίες μαυλίζουν τα όνειρα
και τα προτρέπουν να ξεδιψάσουν ως το ξημέρωμα
σε πρόσκαιρες πηγές ελπίδας.
Δυστυχώς δεν είναι αποδημητικές
έτσι δια βίου πετούν μέσα μας
σε εξοντωτικούς σχηματισμούς.
Η απουσία είναι παρουσία αφανισμού.
Οι περισσότεροι κάποτε έχουμε νοσήσει από αυτήν.
Το παράδοξο είναι ότι μερικές φορές
αυτός που μας την μεταδίδει είναι υγιής.
Κάποτε και ο Χρόνος
με τις δικές του παρεμβάσεις στη ζωή μας
προκαλεί αυτήν την αρρώστια.
Νοσούμε από απουσία σημαίνει ότι μέσα μας
ο ξενιστής που ονομάζεται μνήμη
τρέφεται από τις αντοχές του συναισθήματος.
Η απουσία είναι μια προσπάθεια της σκέψης
μέσα από μια θεατρική παράσταση των αισθήσεων
να αναβιώσει τις μεγάλες στιγμές των απόντων.
Παράσταση που συνεχώς αναβάλλεται από τη θλίψη
διότι ο αναντικατάστατος συμπρωταγωνιστής μας
πάντα λείπει.
Υ.Γ. 1 Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί
ότι πολλές φορές
η απουσία είναι μια σκληρή αλλά δίκαιη τιμωρία
για την ατολμία και τις παραλείψεις μας.
Υ.Γ. 2 Κατακλυσμιαίες στιγμές του παρελθόντος.
Ένα αβάσταχτο μείγμα απώλειας και μοναξιάς
που περνάει στο αίμα.
Μόνο μια αυτοχειρία με την κάμα των λέξεων
μπορεί να τις εξιστορήσει.
Γιάννης Τόλιας
Έτσι ξέρω να φέρνω
το ηλιοβασίλεμα
στα παράθυρά σου
Και χαράζοντας
το χέρι του
με το αμφίστομο των λέξεων
σκόρπισε πάνω στα τζάμια
το άλικο της απουσίας.
Γιάννης Τόλιας
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα