παρα-κείμενα

Τρίτη, Φεβρουαρίου 20, 2007

55 ~ οι άνεμοι, i

.

Στα γοργά τα πλοία, οι άνεμοι,
στα βάθη του πελάγου,
ανοίγουν δρόμους.

Ευριπίδης
*μτφ: Κωνσταντίνος Τσάτσος


ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Να 'ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φιδωτό που σβεί στα χάη,
και σένα του καπέλου σου βαμμένη φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.

Και να 'ν' σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά,
για άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.

Κι όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός
για ένα - με γυάλινα πανιά- πλοίο που πάει
όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:
όξ' απ' τον κύκλο των νερών - στα χάη.

Κι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
πέρ' από τόπους και καιρούς έως ότου -φως μου-
καθώς τρελά θα χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί-
βγούμε απ' την τρικυμία του κόσμου...

Γιάννης Σκαρίμπας


H AΡΧΗ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

"Το κορμί της νύχτας" είπε, και πρόσθεσα: "είναι σπίτι
για τις πληγές και τις ημέρες τους..." Αρχίσαμε

καταπώς αρχινά η αυγή, να μπαίνουμε στο χώρο της σκιάς
τα όνειρά μας σμίγουν
καθώς ο ήλιος ανοίγει τους ανθούς του: "Θα έρθει
αφρός που θα καλύπτεται από θάλασσα"-

Πλησιάζαμε τα όριά μας...................σηκωθήκαμε
κοιτάζοντας προς τον άνεμο που έσβηνε τα ίχνη μας, ψυθυρίσαμε πως
θα επαναλάβουμε τις συναντήσεις μας,
και χωριστήκαμε...

Άδωνης [Αli Ahmad Said]
-Οι αναλογίες και οι αρχές-
*μτφ: Eλένη Κονδύλη-Μπασούκου


ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ

Ο άνεμος λυσσάει στη λεωφόρο. Τα δέντρα σκύβουν και λυγίζουν, πότε απ' τη μια, πότε απ' την άλλη. Αχτίδες φεγγαριού βουτάνε και ξεχύνονται με δύναμη στη βροχή. Μα η αχτίδα της λάμπας πέφτει κατευθείαν από το παράθυρο. Το κερί καίει, άκαμπτο και ακίνητο. Περιπλανώμενο μέσα στο σπίτι, ανοίγοντας τα παράθυρα, ψιθυρίζοντας για να μη μας ξυπνήσει, το στοιχειωμένο ζευγάρι αναζητά τη χαρά του.

«Εδώ κοιμόμασταν» λέει αυτή. Κι αυτός προσθέτει: «Αμέτρητα φιλιά». «Πρωινό ξύπνημα — » «Ασήμι ανάμεσα στα δέντρα —» «Επάνω —» «Στον κήπο — «Όταν ερχόταν το καλοκαίρι —» «Όταν χιόνιζε το χειμώνα —» Οι πόρτες συνεχίζουν να κλείνουν μακριά, χτυπώντας ελαφρά σαν τον παλμό μιας καρδιάς.

Πλησιάζουν· σταματούν στην είσοδο. Ο άνεμος κοπάζει, η βροχή γλιστρά ασημένια πάνω στο τζάμι. Τα μάτια μας σκοτεινιάζουν· δεν ακούμε βήματα δίπλα μας· δε βλέπουμε καμιά κυρία να απλώνει το στοιχειωμένο μανδύα της. Τα χέρια του προστατεύουν το φανάρι. «Κοίτα!» μουρμουρίζει. «Κοιμούνται βαθιά. Ο έρωτας φωλιάζει στα χείλη τους».

Virginia Woolf
-Ένα στοιχειωμένο σπίτι και άλλα διηγήματα -
*μτφ: Αλεξάνδρα Παναγή



ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ

Μεσ' στο νερό ψάρι χρυσό γλιστράς
κι εγώ ψαράς με δίχτυ αδειανό
Θάλασσα εσύ κι εγώ ο ναυαγός σου
στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω

Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
κι ύστερα μ' ένα φιλί ψηλά με πας

Ελένη Καραΐνδρου / Αρλέτα
(με την Τάνια Τσανακλίδου)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...

Σάββατο, Φεβρουαρίου 10, 2007

54 ~ γράμματα, iii



Συγχώρα με για το βαρύ χειμώνα
Σου αναγγέλω την επιστροφή των πελαργών
και σου χαρίζω δυο μικρά ποιήματα
να στροβιλίζονται στον κήπο σου
σαν ανοιξιάτικες νιφάδες.

Είσαι καλά;


Τόλης Νικηφόρου

Image Hosted by ImageShack.us
ΓΡΑΜΜΑ

Αγαπημένε μου ταχυδρόμε, κρυφέ εραστή
που κλεφτά διαβάζεις το γράμμα πες μου
πριν αποφασίσεις αν θα το παραδώσεις
αναγνωρίζοντας από χιλιάδες επιστολές
εκείνη που οφείλεις να καταστρέψεις
αφήνοντας τον φάκελο στη βροχή…

Γιώργος Χουλιάρας

Image Hosted by ImageShack.us
ΜΗ ΓΡΑΦΕΙΣ

...
Μην γράφεις πια. Φοβάμαι κι αυτή τη μνήμη μου ακόμη,
που τη φωνή σου φύλαξε. Θαρρώ πως με καλεί, πως με φωνάζει.
Μην δείχνεις το νερό σ' αυτόν που δεν μπορεί να πίνει,
μια αγαπημένη επιστολή, αντίτυπο είναι μιας εικόνας.
Μην γράφεις πια.

Μην γράφεις πια. Δεν ημπορώ να υποφέρω αυτά τα λόγια
ανασαλεύουν, ναι, αναταράζουν την ψυχή μου.
Πιστεύω πως ανάμεσα στο ωραίο χαμόγελό σου λαμπυρίζουν
κι αποτυπώνονται, μ' ένα φιλί, στο βάθος της καρδιάς μου.
Μην γράφεις πια.

Marceline Desbordes-Valmore
*απόδοση: Βασίλειος Ι. Λαζανάς
-Τα ερωτικά των Γάλλων κλασικών ποιητών-


Image Hosted by ImageShack.us
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΒΔΟΜΗ

Πλήγωσες πολλούς πάνω στο γλέντι σου, σκόρπισες γύρω σου πολλή στάχτη και απονιά... Με σκληρά χέρια άγγιζες τα κορμιά των συντρόφων σου, με πέτρινα χείλη φίλησες τα χείλη τους. Έτσι γεννιούνται τα πετροβασίλεια, όπου ο καθένας τελικά πεθαίνει μόνος του, χωρίς να έχει ζήσει μια αληθινή στιγμή στη ζωή του.

Κοντεύει πια να ξημερώσει και δεν αντέχω
να σου γράφω άλλο, κουράστηκα...

Γιώργος Μανιώτης
-Ανώνυμα γράμματα-

Image Hosted by ImageShack.us
ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ

Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή, αν έχεις το Θεό σου,
που κρέμομαι απ' τα χείλη σου κι είμαι στο έλεός σου.

Ανάθεμά σε, δε με λυπάσαι που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ και τώρα μαραζώνω

Παντελής Θαλασσινός

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...

Κυριακή, Φεβρουαρίου 04, 2007

53 ~ σώματα, ii

.
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us

Άψογα και προπάντων ζωντανά,
ωραία σώματα νεανικά,
τούτη ζητώ τη βεβαιότητα.


Ζωή Καρέλη
-Του καλοκαιριού, III-


ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΖΑΛΙΖΕ

Ξεχνιέμαι ξεχνιέμαι
στο φωνήεν σου σώμα
ψηλό υπερώο
το αίμα που με ζάλιζε
παραμιλώντας τον πυρετό του
βουλιάζοντας το νησί στους σφυγμούς του
Πανύψηλα χόρτα και αρωματικά
τα φύκια του έρωτα οι αμμουδιές
του σώματος που έλαμπαν σκοτάδι
καταργούσαν τα σύνορα του ονείρου
που ακόμη
δεν σε είχα αγγίξει που μόλις
εκείνη τη στιγμή σε άγγιζα
Και το πλήθος των ερωτημάτων
που κατέρρεε
και ανοίγανε σφυρίζοντας οι πόρτες
όλων των μυστικών
και όλων των φόβων
Που ήσουν εσύ το μυστήριο και
Δεν ήσουν εσύ

Ζέφη Δαράκη
-Το σώμα δίχως αντικλείδι-



Η ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΣΕ ΜΕΡΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

...να επιστρέψω, προπάντων, στην απίστευτη οµορφιά
είναι ό,τι θα ήθελα αυτό το άνυδρο αποµεσήµερο.
Γιατί χθες το βράδυ, σήμερα το πρωί,
αναζήτησα το σώμα σου σε κάθε ωραίο
σώμα -όπως τον έρωτα, όπως τον ευγενή πόθο-
που έβλεπα στον ήλιο, δίπλα στο νερό...
...
σήμερα ονειρεύομαι ότι κυλιέμαι στη λάσπη μαζί σου άλλη μια φορά,
ότι σ' αγαπώ σαν όλα ν' άρχιζαν
εκ νέου' αυτό το ίδιο καλοκαίρι, εκείνο το απόγευμα:
όποιος κι αν είσαι, δικό σου μόνο
το επιθυμητό ψηλό κι απαλό σώμα...

Αδύνατο σχήμα, στον έρωτα κλειστό.

Luis Antonio de Villena
- Έλξη των Ομωνύμων-
* μετ: Ρήγας Κούπα


ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΕΓΧΟΡΔΩΝ

Να οι εραστές πάνω στο γρασίδι.

"Αν με παντρευτείτε, κυρία μου -"

"Κύριε, θα σας εμπιστευόμουνα την καρδιά μου. Εξάλλου, τα σώματα μας τα αφήσαμε στην αίθουσα συμποσίου. Οι σκιές των ψυχών μας είναι που βρίσκονται πάνω στη χλόη".

"Τότε, οι ψυχές μας είναι που αγκαλιάζονται".

Virginia Woolf
-Ένα στοιχειωμένο σπίτι και άλλα διηγήματα-
* μτφ: Αλεξάνδρα Παναγή


EΦΤΑ ΖΩΕΣ

Είναι κορμιά που μένουνε για πάντα σταυρωμένα
κι άλλα που απομένουνε εξόριστα στη γη...


Εφτά ζωές το σώμα σου
το γύρεψα στα ξένα
το πόθησα, το λάτρεψα
το άπιαστο φιλί

Εφτά ζωές το σώμα σου
ταξίδευε σε μένα
στα όνειρα το γιάτρευα
το ’χανα στη ζωή

Είναι κορμιά που αλλάζουνε τις νύχτες διχασμένα
είναι κορμιά που μοιάζουνε δωμάτια κλειστά...


Παρασκευάς Καρασούλος / Θοδωρής Οικονόμου
(με την Άλκηστι Πρωτοψάλτη)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 1 ...