παρα-κείμενα
Τρίτη, Ιουνίου 13, 2006
28 ~ φωτογραφίες, i
τώρα δεν μένει τίποτα
ούτε το θρόισμα από το φόρεμά σου
μια νότα απ' τη φωνή σου
μικρό ένα ξέφτι απ' το χαμόγελό σου
τώρα δεν μένει
παρά να σκεπαστώ μ' αυτό το τίποτα
και στο κενό βουβός να βλέπω
κάποιον που θάλεγες πώς είμαι εγώ
σαν τον χλωμό αντικατοπτρισμό
μιας παιδικής φωτογραφίας σου.
Τόλης Νικηφόρου
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948
Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.
Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι γι' αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.
Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.
Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.
Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφος μου ή καταδότης.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασ' επάρκεια κάποτε.
Σύ δεν φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,
για νά' χω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πεί πώς όπου νά' ναι έρχεσαι.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
ζωή πέρασες κάποτε.
Κική Δημουλά
ΟΤΑΝ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ
...
Στον κόσμο η παντοτινή παρουσία μου,
στο τραπέζι σου η φωτογραφία μου,
στο ημερολόγιό σου τα ποιήματά μου.
Όταν η νύχτα θα καλύπτει το βλέμμα σου
θα ακούς άραγε τη φωνή μου;
Στη μνήμη σου, η μνήμη μου,
στα βήματά σου, τα βήματά μου,
στα γέλια σου, η χαρά μου.
Όταν σε μια στιγμή
η ζωή μου θα είναι μια άλλη,
θα έχω στο δέρμα μου την ιστορία μας.
Το χαμόγελο των βεβαιοτήτων μας...
Sérgio Godoy
-H Έλξη των Ομωνύμων-
*μτφ: Ρήγας Κούπα
ΜΙΑ ΡΩΣΙΔΑ ΚΑΛΛΟΝΗ ΣΤΟ ΛΟΦΟ ΤΗΣ ΠΝΥΚΑΣ
Είχε γίνει ξαφνικά αφηρημένη και νευρική. Επινοούσε φιλικές υποχρεώσεις για να μη με συναντήσει τα βράδια. Μια μέρα της είπα χαριτολογώντας: "Αφού δεν σε βλέπω πια τόσο συχνά, δεν μου δίνεις μια φωτογραφία σου να την έχω στο γραφείο μου;" Mε κοίταξε παράξενα. "Να σου δώσω", είπε. Κι ύστερα, σα να το σκέφτηκε. "Όμως, να έχεις υπόψη σου αυτό που λέμε εμείς στη Ρωσία: πως αν δώσεις φωτογραφία, η σχέση διαλύεται και οι άνθρωποι χάνονται. Θέλεις να χαθούμε;" Γέλασα. "Δεν πιστεύω σ' αυτά", είπα. "Κι αν είναι να χαθούμε, θα ήθελα να 'χω μια φωτογραφία σου να σε θυμάμαι".
Μου την έδωσε εκείνο το βράδυ. Την ίδια την Ίννα δεν την είδα ξανά από τότε. Πώς να μην καταφύγω λοιπόν στον στωικισμό και τις δοξασίες του περί υπάρξεως των θεών, περί του πλέγματος των αιτιοτήτων, περί της ψυχής ως μέρος του θεϊκού πνεύματος που διαπερνά τα πάντα; Ήμουν χτυπημένος κατάστηθα απ' τον ντετερμινισμό. Κι ενώ διάβαζα του Αλεξάνδρου Αφροδισιέα το "Περί ειμαρμένης", η Ίννα απ' τη φωτογραφία της μου έκλεινε παιχνιδιάρικα το μάτι.
Άρης Σφακιανάκης
O,TI TΡΑΓΟΥΔΩ
...έχω και μία φωτογραφία
από μια βόλτα μας στην εξοχή
Ό,τι τραγουδώ και ψιθυρίζω
είναι αυτό το λίγο που γνωρίζω
Δυο στιγμές αν είχα παραπάνω,
μπορεί το τέλος να 'σβηνα στο τελευταίο πλάνο
...λιώνουν οι παλιές φωτογραφίες
άγνωστες των χωρισμών οι αιτίες
Σταμάτης Κραουνάκης / Γιάννης Ξανθούλης
(με την Μαρινέλλα)
Ετικέτες Ι.Σ.Μ.-φωτ. 1, φωτογραφίες
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα