παρα-κείμενα

Παρασκευή, Ιουνίου 29, 2007

74 ~ τόποι



Γυρνάς ξανά στα μέρη που σε άλλαξαν

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου


ARIOSO

Eίναι κάπου ένας τόπος που μέσα μας είμαστε πάντα μαζί
κάποιος τόπος εντός μας όπου ο έρωτας για πάντα είναι δεσμώτης
Είναι κάπου ένας τόπος
..................ω κάπου
απ' όπου όλα τα τρένα έχουνε φύγει και όλα τα ρολόγια είναι σταματημένα:
κάπου εντός μας είμαστε πάντα εδώ και τώρα,
είμαστε πάντα τόσο εσύ που όλα συγχέονται και
γίνονται ένα

Εrik Lindegren
-Άντρας δίχως δρόμο-
* μτφ: Mαργαρίτα Μέλμπεργκ
-Σύγχρονη Σουηδική Ποίηση-



ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
5

Ο άντρας βαδίζει μόνος στην παραλία.
Τον συγκινεί ακόμη ο μελωδικός ψίθυρος των κυμάτων,
ο τρόπος που το νερό νανουρίζει επίμονα τον βράχο.
Η φύση γύρω του
(αρμυρίκια, σάπιες ψαρόβαρκες, κροκάλες)
έχει μια μελαγχολική, ανεπιτήδευτη λαμπρότητα.
Αν ήταν να πεθάνει αυτή τη στιγμή
θα ήθελε να είναι εδώ
στον τόπο αυτό που έχει υπάρξει.
Έστω για λίγο.
Τώρα.

Χάρης Βλαβιανός


ΕΝΔΙΑΜΕΣΩΣ

Τον περιμένει στο σιδηροδρομικό σταθμό να 'ρθει από το Κορκ, Θέλω να πάω κι εγώ λίγες μέρες Δουβλίνο και να το ευχαριστηθώ, θα έρθω να σε βρω, έχουμε τόσα να πούμε και να κάνουμε. Δεν αμφιβάλλει, αιώνες ολάκεροι έχουν περάσει από τότε που συναντήθηκαν, όλους τους άντρες τους περιμένει, έναν μονάχα πήγε να βρει, κι αυτόν σε λάθος τόπο και χρόνο. Η αμαξοστοιχία αφικνείται κι αυτός ξεπεζεύει με βήμα σταθερό, έμπειρο, πρέπει να έχει οργώσει την Ευρώπη σε επαγγελματικά μίτινγκ, έχει το στιλάκι του επαγγελματία που ταξιδεύει και παραμένει αψεγάδιαστος μ' εκείνο τον μαγικό τρόπο που βλέπουμε στον κινηματογράφο.

Λίλυ Εξαρχοπούλου
-Μια αγάπη σαν Κέρκυρα-


Έλα να πάμε σ' ένα μέρος
άνθρωπος να μην υπάρχει
Ούτε νέος ούτε γέρος
μόνο να 'μαστε μονάχοι

Παραδοσιακό Κυκλάδων
permalink σχoλια: 0 ...

Σάββατο, Ιουνίου 23, 2007

73 ~ νύχτες, ii



Μια νύχτα θα ταξιδέψω για πάντα. Θ' αγκαλιάσω με τα
χέρια την πόλη και θα πνιγώ στη δίνη των χρωματιστών
νερών

Μια νύχτα θα
αγαπηθούμε για πάντα. Καθώς θάλασσα και ουρανός.


Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου


ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Τη νύχτα όχι
δε θα μας την πάρουν
δεν θα μας την πάρουνε,
αγαπημένη.

Με τα κορμιά τους,
όλο και πιο πολλοί
θα την υπερασπίζουν εραστές

Χρήστος Λάσκαρης
-Να τελειώνουμε!-



ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ

Σε νύχτες σαν κι αυτή την είχα στην αγκαλιά μου.
Τη φίλησα τόσες φορές κάτω απ' τον άπειρο ουρανό.
...
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Να σκεφτώ πως δεν την έχω. Να αισθανθώ πως την έχασα.

Ν' ακούσω την απέραντη νύχτα, πιο απέραντη δίχως εκείνη
...
Τι σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει.
Η νύχτα είναι αστροφώτιστη κι εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Αυτό είναι όλο. Μακριά κάποιος τραγουδάει. Μακριά.

Pablo Neruda
* μτφ: Ρήγας Καππάτος


Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΕΝΟΣ ΟΔΗΓΟΥ

Μόλις βγαίνω απ' την πόλη βλέπω πως έχει σκοτεινιάσει. Ανάβω τα φώτα. Πάω από την πόλη Α στην πόλη Β από μιαν εθνική οδό με τρεις λουρίδες, από κείνες που η μεσαία χρησιμεύει για το προσπέρασμα. Οδηγώντας τη νύχτα ακόμα και τα μάτια πρέπει να λειτουργούν σε μιαν άλλη συχνότητα, γιατί δεν έχουν πια να διακρίνουν ανάμεσα στις σκιές και τα θαμπά χρώματα του απογευματινού τοπίου τις κηλίδες των μακρινών αυτοκινήτων, αλλά να ελέγξουν ένα είδος μαύρου πίνακα που απαιτεί μιαν ανάγνωση διαφορετική, ακριβέστερη όμως απλουστευμένη, αφού το σκοτάδι σβήνει όλες τις λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να τραβήξουν την προσοχή, αφήνοντας μόνο τα απαραίτητα - τις άσπρες γραμμές πάνω στην άσφαλτο και τα κίτρινα και κόκκινα φώτα των αυτοκινήτων. Είναι κάτι που γίνεται αυτόματα, κι αν τυχαίνει να το συλλογίζομαι απόψε, είναι γιατί τώρα που τα εξωτερικά ερεθίσματα λιγοστεύουν, τα από μέσα παίρνουν την πάνω βόλτα, οι σκέψεις μου τρέχουν για λογαριασμό τους σ' ένα κύκλωμα εκδοχών και αμφιβολιών, που δεν κατορθώνω να το ελέγξω, με λίγα λόγια πρέπει να κάνω μιαν ιδιαίτερη προσπάθεια για να συγκεντρωθώ στο τιμόνι.

Italo Calvino
* μτφ: Νάσος Βαγενάς


Η ΝΥΧΤΑ ΘΕΛΕΙ

Η νύχτα θέλει κορμί και μέλι
διπλό σεντόνι που σε γλιτώνει
θέλει τσιγάρο, βαρύ σαντέ
Να μη σε γνώριζα, να μη σε χώριζα
να μη σε κράταγα στα χέρια μου ποτέ

Η νύχτα θέλει καρδιές με βέλη
σβηστά τα φώτα, κλειδί στην πόρτα
την Καίτη Γκρέυ σ’ αργές στροφές
Να μη σε φώτιζαν, και σ’ αιχμαλώτιζαν
της περασμένης σου αγάπης οι φωτιές

Η νύχτα θέλει κορμί και μέλι
φωνή που σβήνει προτού να γίνει
παλιός καθρέφτης
που ξέρει πως
για όσα γίνανε, για όσα μείνανε
κανείς δεν φταίει απ’ τους δυο μας
Δυστυχώς

Σταμάτης Κραουνάκης / Λίνα Νικολακοπούλου
(με την Χριστιάνα)

Ετικέτες ,

permalink σχoλια: 1 ...

Δευτέρα, Ιουνίου 18, 2007

72 ~ επιθυμίες, i


Sabin Corneliu Buraga

Όλα τα βιβλία τελειώνουν στην άκρη των χειλιών σου
Κι αρχίζουν πάλι όταν το φιλί τελειώνει
Όμως δεν μου φτάνεις' θέλω να σ' αγγίξω
κι αδύνατον


Αλέξης Σταμάτης


Η ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΣΕ ΜΕΡΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Να επιστρέψω πίσω στον αδύνατο έρωτα.
Να αναπληρώσω όσο σπαταλήσαμε.
Να συνεχίσω δυο ώρες ακόμη μαζί σου
εκείνο το απόγευμα. Να σε κοιτάξω ακόμη περισσότερο στα μάτια.
Να κοιμηθώ μαζί σου ολάκερη εκείνη τη νύχτα.
Και να επιστρέψω επίσης σε ό,τι είχαμε.
...
Luis Antonio de Villena
-Η Έλξη των Ομωνύμων-
* μτφ: Ρήγας Κούπα



ΧΙΙ.

Επικρατούσε μια θλιμμένη ποικιλία,
εκεί που έδυε το φως των ουρανών,
κι όπως στα νύχια σου περνούσες το μανόν,
ακολουθούσα μια κρυφή συνομιλία.

Θα μας αρκούσε μια γιορτή στη Σικελία,
ή μια παρέλαση εφίππων Ουκρανών'
μ' όλο το άφωνο βάρος των αδρανών
μελών μας πέφταμε νωρίς στην υπνηλία.

Άχαρος πίνακας ασήμαντου ζωγράφου'
να μας τιμούσε ο Μπονάρ ή ο Βερμέρ,
να μη μας έπνιγε η πρόνοια του τάφου.

Να 'ταν κι η θάλασσα η πικροκυματούσα,
να λικνιζόμαστε στους τόνους του La Mer,
κι από τα νύχια ως την κορφή να σε φιλούσα.


Διονύσης Καψάλης
-Μέρες Αργίας-


ΡΟΚ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Γιατί δεν παίρνεις τηλέφωνο, αφού είχες πει ότι θα πάρεις σήμερα το βράδυ. Μόνη σου το 'χες πει. Στο ζήτησα; κι ας το 'θελα τόσο πολύ. Χωρίζαμε σε μια γωνία και κρατιόμουνα να μη σε ρωτήσω πότε θα σε ξαναδώ, τι θα κάνεις το βράδυ, ήθελα τόσο πολύ να μου πεις τελειώνω στις 6, έλα πάρε με, πού θα σε βρω, εσύ τίποτα, μίλαγες, αδιάφορα πράγματα, εγώ έσκαγα, γιατί δε ζητάω ποτέ τίποτα; γιατί δεν απαιτώ, δεν μπορώ, δεν μπορώ, γιατί πρέπει να παίζω πάντα το ρόλο του άνετου εραστή, το πρωί φεύγω πάω για εφημερίδες, θα βρεθούμε μωρέ, βέβαια, βέβαια, πότε; γιατί δε σου λέω ότι θέλω να σε βλέπω συνέχεια, ότι ονειρευόμουνα αυτή τη βδομάδα σ' αυτό το μεγάλο σπίτι, μόνοι μας, οι δυο μας; γιατί ξέρω ότι δεν πρέπει να το πω, ότι αν το πω θα σε χάσω, ότι αγαπάμε πολύ αυτό που μας λείπει, που δεν έχουμε σίγουρο, μα είναι τόσο οδυνηρό αυτό το παιχνίδι, κουράστηκα να το παίζω, γιατί μου λείπεις, τόσο πολύ σήμερα, γιατί κοιτάω συνέχεια το τηλέφωνο, γιατί θέλω τόσο να χτυπήσει, γιατί θέλω τόσο να 'σαι εσύ, γιατί δε σε παίρνω εγώ, μου λείπεις, σε θέλω, θέλω εσένα ή την ασφάλεια ότι με θέλεις, κι αν μ' έπαιρνες, αν ήσουνα δικιά μου όταν σ' ήθελα, θα σε ζητούσα πάλι έτσι, τόσο ή όχι, σ' αγαπάω ή δεν μπορώ να ανεχτώ ότι δεν σου είμαι απαραίτητος, εσένα χρειάζομαι ή επιβεβαίωση;...

Άρης Σάρτας


ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ Τ' ΑΓΡΙΜΙ

Τι δε θα ’δινα
το γύρο του κορμιού σου να ξανάκανα
κι ας χανόμουνα
στη λάβα την καυτή και στα παγόβουνα
...
Τι δε θα 'δινα...
κι ας πνιγόμουνα
στο κύμα που μαζί σου δροσιζόμουνα

Δημήτρης Παπαδημητρίου / Μιχάλης Γκανάς
(με την Ελευθερία Αρβανιτάκη)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 3 ...

Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007

71 ~ ο χρόνος, ii



Είναι δύσκολη υπόθεση
αυτή με τον χρόνο

Αλέξης Σταμάτης


ΕΡΓΑΤΗΣ ΣΤΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Kαθώς εργάζονταν το σχήμα,
εργάτης σε υαλουργείο,
κατάλαβε πολύ καλά τον έρωτα
για την ύλη,
όπου φυσούσε την πνοή του.
Kάποτε κρύσταλλο, κάποιο μαργαριτάρι,
φίλντισι, πολύτιμο ελεφαντοκόκκαλο
ή οπάλι με χρώματα ομίχλης
προς το κυανό.
Όλ' αυτά ύλη, που γινόταν σχήμα,
σχήμα ερωτικό, για ό,τι υπάρχει
μέσ' στο χρόνο.

Tο σχήμα, δοχείο του χρόνου,
ερωτικό τον περιέβαλε,
προσφορά στο χρόνο,
προσδοκία και δέξιμο μαζύ,
αγκάλιασμα στου χρόνου τη μορφή,
το σχήμα που σχημάτιζε ειδικό,
δικής του σημασίας,
δική του φαντασία.

Όμως καθώς το σχήμα έψαυε
τελειωμένο, ύστερα, το υλικό του χέρι,
κατάλαβε του χρόνου την υλικότητα'
καθώς το χέρι το δικό του
και το σχήμα μαζύ,
και το πολύτιμο ερωτικό υλικό
γινόταν διάφανη έννοια του χρόνου.
Όλα μαζύ.
Iδίως ο εαυτός του.

Ζωή Καρέλη
-Με φώτα ερήμου-


ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ

Ο Χρόνος
έχει το χρώμα της νύχτας,
μιας γαλήνιας νύχτας.

Πάνω από πελώρια φεγγάρια,
η Αιωνιότητα
στάθηκε ακίνητη στις δώδεκα.
Κι ο Χρόνος κοιμήθηκε
για πάντα στον πύργο του.
Μας ξεγελούν όλα τα ρολόγια.

Ο Χρόνος έχει κιόλας
ορίζοντες

Federico García Lorca
-Σουίτες-
* απόδοση: Kώστας Ζαρούκας


V

Ανατομικά ο Χρόνος παρουσιάζει τα εξής φαινόμενα. Στην αρχή φανερώνεται ένας μολυβένιος ουρανός. Οι αρτηρίες των ωκεανών φωτίζονται εκτυφλωτικά. Μαύρα πουλιά οι περιφερόμενοι αναστεναγμοί. Σκιές οι θλίψεις των νεκρών. Το χρώμα γίνεται βαθυπράσινο. Μιά κόκκινη κηλίδα από αίμα στο βάθος μεγαλώνει. Μιά κραυγή. Το σχήμα εξαφανίζεται. Και μένει τέλος η απορία των καθηγητών μπροστά σε μία κατάμαυρη πλάκα ακτινογραφίας. Ο σκελετός του Χρόνου δεν έχει φύλο. Είναι άντρας και γυναίκα μαζί.

Μάνος Χατζιδάκις
-Ανασκαφές στο Ζυγό-

ΤΟ ΚΥΜΑ

Εκείνος που ακούμπησε
στην κουπαστή του πόνου
και μες την φλέβα έκρυψε
του πόθου τα φιλιά
ποτέ του δε λογάριασε
τα δόκανα του χρόνου
κι από το χάρτη έσβησε
λιμάνια και στεριά

Λένα Πλάτωνος / Θεόδωρος Ποάλας
(με την Μαρία Φαραντούρη)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 6 ...

Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007

70 ~ φεγγάρια, i



...και το φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ίδιο

Νίκος Καρούζος

Image Hosted by ImageShack.us
ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΩΔΗ

Τόσο μου ομόρφυνες τη δυστυχία - που ξέρω:
Μόνο σε Σένα θα το πω παλιά θαλασσινή Σελήνη μου.

Ήτανε στο νησί μου κάποτες κει που αν δε γελιέμαι
πριν χιλιάδες χρόνους η Σαπφώ κρυφά
σ' έφερε μες στον κήπο του παλιού σπιτιού μας
κρούοντας βότσαλα μες στο νερό ν' ακούσω
πως σε λένε Σελάνα και πως εσύ κρατείς
επάνω μας και παίζεις τον καθρέφτη του ύπνου.

Oδυσσέας Ελύτης
-Τα ετεροθαλή-

Image Hosted by ImageShack.us
ΚΥΚΛΟΙ ΓΥΡΩ ΑΠ' ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Απόψε ζωγράφισα έναν κύκλο γύρω απ’ το φεγγάρι
Ζωγράφισα έναν κύκλο γύρω απ' το φεγγάρι αυτή τη νύχτα
Μέσα από το παράθυρο, πάνω στο παγωμένο τζάμι
ζωγράφισα έναν κύκλο γύρω απ’ το φεγγάρι

Απόψε στάθηκα στην άκρη της προβλήτας
Και το φεγγάρι πλημμύρισε τον κόλπο
Κι όπως σηκωνόταν η παλίρροια
σας ορκίζομαι πως είδα τα κύματα να κοκαλώνουν.

Απόψε στην άκρη αυτής της προβλήτας
λαχτάρισα να κρατήσω κάποιον
Να μοιραστώ μαζί του αυτή την ομορφιά
Να δούμε μαζί τους κύκλους γύρω απ’ το φεγγάρι.

Απόψε το φεγγάρι μού είπε κάτι
Το φεγγάρι μου είπε να ζω
Μου είπε να ζω, όχι απλά να υπάρχω...

Αλλά δεν το άκουσα...
Κι αν κυττάξετε ψηλά στον ουρανό απόψε
θα δείτε έναν κύκλο γύρω απ το φεγγάρι

Ann Margaret Fleming
* μτφ: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου

Image Hosted by ImageShack.us
ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

.....Μ' ένα απαλό ρίγος ξαναμπαίνω στο σπίτι, αμπαρώνω τα θυρόφυλλα, ξαναβουλιάζω στη γνώριμη κοινοτοπία κάθε βραδιάς, τα ίδια έπιπλα, καναπέδες, λάμπες, βιβλία, πίνακες, διακόπτες, πόμολα, σκόνη, μύγες.
.....Όχι, ξανασηκώνομαι. Επιστρέφω έξω στον κήπο. Να και πάλι η σκηνή, η ομορφιά, η σιωπηλή γιορτή, χωρίς μουσικές και χορούς, φτιαγμένη μόνο από φεγγάρι, οικειότητα και μαγεία. Στάσου γλυκό φως. Αύριο είναι η σειρά μου να φύγω. Ίσως είναι η τελευταία φορά. Περίμενε. Λίγο ακόμα. Σε ικετεύω.
....Όμως η νύχτα πέφτει αργά, το φεγγάρι είναι τώρα πια ψηλά, κουρασμένο να κατέβει, τρυπωμένο κιόλας στη βάρκα που θα το κατεβάσει στη δύση, ήδη μου φαίνεται ότι ένα αμυδρό φως απλώνεται απ' τα σκοτεινά περιγράμματα της ανατολής. Τα φώτα ενός φορτηγού. Ο βάρβαρος ήχος του. Ένα άλλο αυτοκίνητο. Στιγμιαία η ομορφιά διασκορπίζεται, τελείωσε.

Dino Buzzati
-Το Δέντρο, τ.153-154
* απόδοση: Θόδωρος Γιωργούσης

Image Hosted by ImageShack.us
Η ΚΛΑΣΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ

Το φεγγάρι μια φέτα πορτοκάλι
στο μαυρισμένο ουρανό
Σαν μονοπάτι στο νερό φωτεινό
θα βρω το δρόμο μου και πάλι
--------------------το φεγγάρι

Μες στα μάτια μια θάλασσα φωτάκια
απάνω στο Λυκαβηττό
Εσένα έχω στο λαιμό φυλαχτό
πλάι στης μπύρας τα κουτάκια
---------------------το φεγγάρι

είναι αλήθεια πως η ευτυχία
μετριέται μόνο στη στιγμή

Νίκος Κολλάρος
(με την Σπείρα Σπείρα)

Ετικέτες ,

permalink σχoλια: 4 ...