παρα-κείμενα
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 27, 2008
95 ~ τα παιδικά, ii
Όποια πόρτα κι αν άνοιγα
βρισκόμουν μες στα παιδικά μου χρόνια
Τάσος Λειβαδίτης
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ
...
Όλα τα υπόφερα όσα τα εκρηξιγενή όνειρά μου,
απ' τα έγκατα του σώματός μου
τις νύχτες μού ζωντάνευαν μπροστά μου.
Μόνο εκείνη τη λαβωματιά της παιδικής ηλικίας
που δεν ξέρω ούτε πούθ' έρχεται, ούτε και πού με πάει,
μόριο ύλης που κάθε τόσο ανοίγει και ματώνει,
δεν μπόρεσα ποτέ να υποφέρω.
Αυτή η πληγή δεν έκλεισε ποτέ.
Αλέξανδρος Μιτζάλης
-Οδός Πανός, τ.83/84-
1933
...
Κάποτε στα παιδικά χρόνια τ' άστρα στάθηκαν ακίνητα όλη τη νύχτα
το φεγγάρι φούσκωσε σα δαμάσκηνο αλλά λευκό και μεταξωτό
το τελευταίο τρένο του Σικάγου ούρλιαζε σχίζοντας το γκέτο
κατέβηκα κάτω
ο πατέρας μου καθόταν κι έγραφε σ' ένα βιβλίο μεγάλο μαύρο
μια στοίβα γράμματα
μια στοίβα γραμμάτια
(θα ξοφλήσει τα χρέη του)
το φεγγάρι θα πεθάνει
τ' αστέρια θα πήξουν
η θάλασσα θα παγώσει
κι εγώ έν' αγόρι θά 'μουν με τριμμένα παπούτσια που τσαλαβουτάει στη βροχή.
Philip Levine
-Σύγχρονοι Αμερικανοί Ποιητές-
*μτφ: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
...
Αν ο πατέρας ήταν στο σπίτι, αν και πάλι ήταν απόγευμα, οι συνήθειες άλλαζαν. Θα έβλεπε τα μωβ σκέλη της πιζάμας του δίπλα στο νεροχύτη, έπειτα ο ήχος από το νερό της βρύσης και του ποτηριού που αφηνόταν με πάταγο πάνω στο μαρμάρινο πάγκο. Ύστερα, θα άκουγε το ξεφύλλισμα της εφημερίδας, το σύνθημα για να περιεργαστεί στα κρυφά τις παντόφλες του, όταν έμεναν εκτεθειμένες δίπλα στο τραπέζι και τα πόδια του αναπαύονταν πάνω στο σκαμπό. Με τα χρόνια είχαν πάρει το αναπότρεπτο σχήμα του ποδιού του και τίποτε δεν θα άλλαζε, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες του μικρού αγοριού να χωρέσει τα δυο του πόδια στην ίδια παντόφλα
...
Νικος Κουφάκης
-Το Δέντρο, τ. 153/154-
Έχω ένα παπάκι
να μου κάνει πα
να μου κάνει πα, πα, πα
Και ένα κουνελάκι
που όλο μου κουνάει
που όλο μου κουνάει τ' αφτιά
Και δε μου καίγεται καρφί
αν εσύ περνάς και δε μου ξαναμιλάς
Νικόλας Άσιμος
(με την Χαρούλα Αλεξίου)
Ετικέτες παιδικά
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 14, 2008
94 ~ τέλος, i
Νίκος Αλεξίου - The End (λεπτομέρεια)
Δεν ξέρουμε τίποτα για το τέλος.
Δεν μπορούμε να δούμε μέσα στο τέλος,
Δεν μπορούμε να δούμε πέρα απ' αυτό.
Κατέβασε το βλέμμα αλλά με τα μάτια στραμμένα ψηλά.
Δήμητρα Κωτούλα
ΓΡΑΦΕ ΓΡΑΦΕ
...και παρακαλώ
πάρε με στην αγκαλιά σου
πάρε με επιτέλους στην αγκαλιά σου
Όχι'
γράφε, γράφε
θα με θυμάσαι, ο μέλλων του τέλους, λέει
παρηγόρησέ με
δείξε μου τι χρόνος, τι έρωτας, τι τέλος
πώς να μη φοβάμαι το τέλος;
πώς να μη φοβάμαι τίποτα;
Αλέξης Σταμάτης
ΤΕΛΟΣ
Τώρα που έφτασε η αγάπη μας
Σ' ένα ήμερο τέλος
Μάταιο πόνο αφίνοντας
Όπως αφίνει πάντα η ομορφιά σαν φεύγει,
Τώρα που εσύ κι εγώ
Που, όρθιοι, στις άκρες των ποδιών μας
Αγγίξαμε τον ουρανό μ' αυτά τα δάχτυλα,
Παίρνομε δρόμο αντίθετο
Αφίνοντας νεκρό το σύντομο έρωτά μας...
Σου λέω, άντε στο καλό,
Και ζήτα ακόμα όπου τη βρεις τη μαγική αφή,
Μα, αν θα 'σαι φρόνιμη
Όπως εγώ θα είμαι,
Δε θ' αγαπήσεις πια, καλή μου,
Με τόσο πάθος.
Waring Cuney
* μτφ: Ρίτα Μπούμη Παπά
-Ο μαύρος αδερφός-
ΚI HTAN ΠΑΝΤΑ Η ΝΥΧΤΑ
Φτάσαμε κι απόψε στη στροφή του δρόμου
σαν ταινία τρόμου που δε θες να δω
Μια ζωή χαμένη μ' ένα λάθος βέλος
κι άρχιζα απ' το τέλος το σκοτάδι αυτό
Κι ήταν πάντα η νύχτα
τις φωνές που πνίγει
για να αντέχουν λίγοι -
κι ήταν πάντα η νύχτα...
Κι ήταν που κοιτούσες
όλα αυτά που σβήνουν
τι μπορούν να γίνουν
μ' ένα "σ' αγαπώ"
Γιάννης Σπανός / Λίνα Νικολακοπούλου
(με την Άλκηστι Πρωτοψάλτη)
Ετικέτες τέλος
Σάββατο, Φεβρουαρίου 02, 2008
93 ~ οι ηλικίες, iii
Αν έχασα τη ζωή μου είναι γιατί πάντα είχα
μιαν άλλη ηλικία απ' την αληθινή
Τάσος Λειβαδίτης
ΠΟΙΗΜΑ ΠΕΝΘΙΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟ
ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΩΝ ΣΑΡΑΝΤΑ
Ας υποθέσουμε πως έχω φτάσει στα μισά
- έτσι κι αλλιώς ογδόντα χρόνια είναι πολλά -
μα τα μισά δύσκολα φαίνονται αρκετά
όταν κάθε στιγμή
απ' το μηδέν
πρέπει να ξαναρχίζεις
όχι σ' αυτό που λεν ζωή
και μέσα του κοιμάσαι
μα στου θανάτου την απέραντη σιγή:
ένα λευκό χαρτί που ξεγεννάς τον εαυτό σου
με την κρυφή ελπίδα
ένας και μόνος στίχος κάποτε
τα χρόνια σου να φτάσει
ή έστω τα μισά
(...έτσι κι αλλιώς είκοσι χρόνια είναι πολλά
για τούτο εδώ το ποίημα)
Nίκος Δαβέττας
- η λέξη, τ.183-
ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΩ ΝΕΟΣ
Πως η ζωή δεν αστειεύται
κανείς αρχίζει να το καταλαβαίνει αργότερα
- όπως όλοι οι νέοι, ήρθα
να δρέψω τα πάντα στη ζωή.
Ν' αφήσω ίχνη ήθελα
και να φύγω ανάμεσα σε χειροκροτήματα
-να γεράσω, να πεθάνω, αυτές ήταν μόνο
οι διαστάσεις του θεάτρου.
Αλλά τα χρόνια πέρασαν
Κι η δυσάρεστη αλήθεια μισοφαίνεται:
να γεράσω, να πεθάνω,
είναι η μόνη υπόθεση του έργου.
Jaime Gil de Biedma
Ξένη Ποίηση του 20ού αιώνα
*μτφ: Τάσος Δενέγρης
ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Στου μεσημεριού το μισοσκόταδο ήθελε πολύ να κοιμηθεί. Το χωράφι έξω πυρπολούνταν από τον λάβρο ήλιο και κείνη μέσα, με κλειστά παράθυρα, ποθούσε να παραδοθεί στο δροσερό ημίφως. Από τη χαραμάδα του ξύλου ο ήλιος είχε ρίξει στο δάπεδο δυο χρυσές λίρες που η λάμψη τους φώτιζε το δωμάτιο.
Ήταν αδύνατον η παραμυθία τους να μην την παραπέμψει στον χρόνο πίσω. Οπουδήποτε πίσω ήθελε να πάει. Λες και όλα τα χρόνια είχαν κι από μια τέτοια λίρα στο πάτωμα. Λες και όλα τα πατώματα στα οποία κατέφυγε η ζωή της είχαν αυτό το χρυσάφι.
...
Καλλιόπη Καλογεράκη
-Οδός Πανός, τ.122-
Ένα βράδυ μαγεμένο, είδα ξαφνικά
στης σελήνης τον καθρέφτη δυο μικρά πουλιά
Ήταν μάτια ξαφνιασμένα, μάτια γνώριμα -
μου 'παν λόγια ξεχασμένα και τα γνώρισα
Ήταν τα δικά μου μάτια, ήμουνα εγώ
το κορίτσι στο φεγγάρι, δώδεκα χρονών
Και ρωτούσα την καρδιά μου μήπως ξέρει αυτή
πού πηγαίνουνε τα χρόνια, πώς περνάει η ζωή
Τόσα χρόνια ταξιδεύω, δίχως τελειωμό
στο λαβύρινθο του κόσμου ψάχνω γυρισμό
Μα στης νύχτας τα σκοτάδια σαν κοιτώ ψηλά
στης σελήνης τον καθρέφτη, βλέπω δυο πουλιά
Είν' τα μάτια τα δικά μου, κι είμαι πάλι εγώ
το κορίτσι στο φεγγάρι, δώδεκα χρονών
...
Δημήτρης Υφαντής / Γιώργος Ανδρέου
(με την Ελένη Τσαλιγοπούλου)
Ετικέτες ηλικίες
