παρα-κείμενα

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 30, 2008

113 ~ ευτυχία, i



Είμαι ευτυχής που φίλησα πολλές γυναίκες,
που μάδησα άνθη, που κυλίστηκα στη χλόη την απαλή'


Σεργκέι Γιεσένιν
απόδοση: Γιάννης Ρίτσος

ΤΟ ΒΡΑΔΥ

Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία

Άναβαν φώτα στις βεράντες κι η ψυχή μου
ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα
μ' ένα προχώρημα της άνοιξης
δειλά μες στο αθέατο καλοκαίρι

Τότε κατάλαβα τη νιότη μου ν' ανοίγει
σαν τα λουλούδια και τους στίχους να καρπίζει
κήποι και ποιήματα ποτιστικά πλημμύρα

όχι καρδιά μου τόση ευτυχία

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
-Ποιήματα για ένα καλοκαίρι-


ΜΙΑ ΜΕΡΑ
...
Μια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα που θα μιλάει μόνο για το χάδι στο δέρμα σου
και θα μεταφράσει τη ματιά σου σε λέξεις.
Χωρίς συγκρίσεις, χωρίς μεταφορές, μια μέρα θα γράψω ένα ποίημα που θα έχει το άρωμά σου,
ένα ποίημα με τους παλμούς της καρδιάς σου, με τη συνθλιπτική περίπτυξη των χεριών σου.
Μια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα, το τραγούδι της ευτυχίας μου.

Dario Jaramillo Ajudelo
*μτφ: Ρήγας Καππάτος



ΑΛΛΗ

Τελευταία όλο και φεύγω από τη ζωή των άλλων, έχοντας ανακαλύψει ότι πραγματικά ευτυχισμένη είμαι μόνο όταν είμαι μόνη μου. Στη δική μου αποκλειστική ζωή. Των δικών μου ωρών και συγκινήσεων, ενός δικού μου ρόλου. Ακόμα και οι πιο στενοί φίλοι μου βρίσκονται κάπου στην περιφέρεια, μακρυά από αυτό εδώ το δικό μου απομονωμένο κέντρο.
...
Φαίνεται ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να μεγαλώσει κανείς. Και, ακόμα πιο δύσκολο από το να μεγαλώσει κανείς χωρίς να κατακαθίσει το πρόσωπό του, και η ψυχή του σε γερασμένες γραμμές πίκρας, παραπόνων εξωπραγματικών, για χαμένες ευτυχίες, που ποτέ δεν υπήρξαν.

Νανά Ησαΐα


H EYTYXIA EINAI AYTO

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Έτσι είναι γραφτό,
η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθεί

Μα κάτι ζωντανούς μας κρατά
κι είναι μόνο ένα βήμα, ένα βήμα πιο πέρα
που ο αέρας της πόλης αλλάζει ξανά,
τα χιόνια λιώνουν γιορτάζει η μέρα
...
Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Μα άσε ένα φως ανοιχτό,
η ευτυχία είναι αυτό, που περιμένουμε να 'ρθεί

η ευτυχία είναι αυτό, που περιμένουμε να 'ρθεί

Μανώλης Φάμελλος

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 21, 2008

112 ~ γυμνοί, i


Judith Jaffe

Να 'μαστε πάλι οι δυο μας σε μια κάμαρα
Γυμνοί κι υπέροχοι συνεργοί του Θανάτου.


Carlos Edmundo de Ory
*μτφ: Hλίας Ματθαίου




ΣΤΟΝ ΛΟΥΤΗΡΑ

Ολόγυμνα τα σώματά μας στους ατμούς,
ο υδραυλικός δεν έφτιαξε ακόμη
καλά τη βρύση'
σ' έψαχνα με τα μάτια μου
στις άδηλες λεπτομέρειες,
σχεδόν ψηλαφητά'
μ' έψαχνες με τα μάτια σου υγρά
στις ανεπαίσθητες γωνιές'
μια ελάχιστη επαφή ακόμη
στους ατμούς,
το δυνατό φως,
"μη με κοιτάζεις έτσι" -
oλόγυμνοι και πλήρεις
μέσα στους ατμούς.

Δημήτρης Δούκαρης


ΕΝΩΝΟΝΤΑΙ ΓΥΜΝΑ

Δυο σώματα που ενώνονται γυμνά,
μόνα στην πολιτεία που κατοικούνε τα άστρα,
εφευρίσκουν ακατάπαυστα την επιθυμία.
Δε βλέπονται όταν αγαπιούνται,
ωραία ή φρικτά φλέγονται σαν δυο κόσμοι
που συναντιούνται στον ουρανό κάθε χίλια χρόνια.
Μόνο στο λόγο, ανώφελο φεγγάρι, βλέπουμε
πώς είναι τα δυο σώματά μας όταν αγκαλιάζονται,
ενώνονται, φτύνουν, μαζεύουν, βράχοι που καταστρέφονται,
αστέρια που μισούνται, αυτοκρατορίες που προσβάλλονται.
Θωπεύονται εφήμερα μέσα σε χίλιους ήλιους
που θρυμματίζονται, φιλιούνται ως με τα βάθη,
πηδάνε σαν δυο λευκά δελφίνια την ημέρα,
σαν μια και μόνη πυρκαγιά διασχίζουνε τη νύχτα.

Jorge Gaitan Duran
*μτφ: Ρήγας Καππάτος



ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΤΖΟΒΑΝΙ

Δεν θα ξεχάσω την τελευταία φορά που με κοίταξε. Το φως του πρωινού γέμιζε το δωμάτιο, θυμίζοντάς μου τόσα και τόσα πρωινά και το πρωινό που πρωτομπήκα εκεί μέσα. Ο Τζοβάνι καθόταν στο κρεβάτι ολόγυμνος, κρατώντας ένα ποτήρι κονιάκ με τα δυο χέρια. Το κορμί του ήταν άσπρο σαν του πεθαμένου, το πρόσωπό του μουσκεμένο και γκρίζο. Ήμουνα στην πόρτα με τη βαλίτσα μου. Με το χέρι στο πόμολο, τον κοίταξα. Κι εκείνη τη στιγμή ήθελα να τον ικετέψω να με συγχωρήσει. Αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ μεγάλη ομολογία. Οποιαδήποτε υποχώρηση εκείνη τη στιγμή θα με έκλεινε για πάντα σ' εκείνο το δωμάτιο μαζί του. Και κατά κάποιον τρόπο αυτό ακριβώς ήθελα. Ένιωσα ένα τρέμουλο να με διαπερνάει, σαν την αρχή ενός σεισμού, κι ένιωσα, για ένα δευτερόλεπτο, πως πνιγόμουνα μέσα στο βλέμμα του. Το κορμί του, που το είχα γνωρίσει τόσο καλά, άστραφτε στο φως και φόρτιζε και βάραινε την ατμόσφαιρα ανάμεσά μας. Και τότε κάτι άνοιξε μέσα στο μυαλό μου, μια μυστική, αθόρυβη πόρτα άνοιξε ξαφνικά, και με τρόμαξε: δεν μου είχε περάσει απ' το μυαλό μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι, έτσι όπως έφευγα για να σωθώ απ' το κορμί του, επιβεβαίωνα και διαιώνιζα την εξουσία του κορμιού του επάνω μου. Τώρα, σαν να ήμουνα σημαδεμένος με πυρωμένο σίδερο, το κορμί του ήταν πλέον εντυπωμένο στο μυαλό μου, στα όνειρά μου. Κι όλη αυτή την ώρα δεν είχε πάρει το βλέμμα του αποπάνω μου. Έμοιαζε να βρίσκει το πρόσωπό μου πιο διαφανές κι από βιτρίνα μαγαζιού. Δεν χαμογελούσε, δεν ήταν ούτε σοβαρός ούτε εκδικητικός ούτε λυπημένος, ήταν ακίνητος. Περίμενε, νομίζω, να διασχίσω αυτή την απόσταση που μας χώριζε και να τον ξαναπάρω στην αγκαλιά μου - περίμενε όπως περιμένει κάποιος στο νεκροκρέβατό του το θαύμα, που δεν τολμάει να μην πιστέψει, και το οποίο δεν θα συμβεί. Έπρεπε να φύγω αποκεί μέσα γιατί το πρόσωπό μου φανέρωνε πάρα πολλά, ο πόλεμος μέσα στο κορμί μου μ' έκανε να βουλιάζω. Τα πόδια μου αρνήθηκαν να με μεταφέρουν πάλι κοντά του. Ο άνεμος της ζωής μου με παρέσερνε μακριά.
«Au revoir, Giovanni».
«Au revoir, mon cher».
Γύρισα την πλάτη, ξεκλείδωσα την πόρτα. Η αποκαμωμένη αναθυμίαση της ανάσας του έμοιαζε να μου ανακατεύει τα μαλλιά και να περνάει ξυστά από τα φρύδια μου σαν τον ίδιο τον άνεμο της τρέλας.

James Baldwin
*μτφ: Tερέζα Βεκιαρέλλη


ΓΥΜΝΟ

Κομμένη ανάσα δίχως μια φωνή,
παίζω τα μπάσα στο δικό σου το κορμί
κι ανασηκώνω το σεντόνι σαν αυλαία

με τέτοια λύσσα και ορμή
να ξαναπαίξω τη σκηνή
σαν να 'ναι η πράξη η τελευταία

Γυμνό, σ' είδα στον ύπνο μου γυμνό
ξυπνώ κι έχω το στόμα σου στο στόμα...

Φωτιά και λάβρα για μας η επαφή,
άμα ταιριάξει το κορμί μ' άλλο κορμί
είν' η συνάντηση μεγάλη και μοιραία


Τάκης Μπουγάς / Κώστας Κινδύνης
(με τη Βίκυ Μοσχολιού)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 2 ...

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 10, 2008

111 ~ ώρες, ii



Θα μπορούσα ώρες ολόκληρες να ρουφώ
την αναπνοή σου αμίλητος ακούγοντάς σε
να μιλάς σαν ήχος βροχής σε λουλούδι
για θέματα αδιάφορα.

Ανδρέας Αγγελάκης

Image Hosted by ImageShack.us
ΕΤΣΙ ΛΕΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ

Έτσι λέει η καρδιά:
Ονειρεύομαι θάλασσες,
Εκτάσεις ανοιχτές και το σώμα καράβι
Και μετράω των ανέμων την ορμή και το μήνυμα.

Θα 'θελα, λέει, να ήταν ακόμα εδώ τα χρόνια μου,
Οι μέρες που χάθηκαν σε τυχαίους δρόμους,
Η φωνή του πατέρα μου,
Τα καλοκαίρια στην Ιτέα,
Μα πιο πολύ, πιο πολύ οι ώρες της αγάπης σου.

Σπύρος Μάνδρος

Image Hosted by ImageShack.us
ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΡΟΛΟΓΙΩΝ

Μπήκα μέσα στο δάσος
των ρολογιών.

Φυλλώματα από τικ - τακ,
τσαμπιά από καμπάνες
και, κάτω από την πολλαπλήν ώρα,
αστερισμοί από εκκρεμή.

Τα μαύρα κρίνα
των πεθαμένων ωρών,
τα μαύρα κρίνα
των μικρών ωρών.
Όλα είναι ίδια!
Και το χρυσάφι του έρωτα;

Eίναι μια ώρα μονάχα.
Μια ώρα μονάχα!
Η κρύα ώρα!

Federico García Lorca
*απόδ. Κώστας Ζαρούκας
-Σκόρπια ποιήματα-

Image Hosted by ImageShack.us
Ο ΧΡΟΝΟΣ

Θυμάμαι εκείνη τη γωνιά της αυλής στο πατρικό σπίτι, εγώ μόνος, καθισμένος στο πρώτο σκαλοπάτι της μαρμάρινης σκάλας. Η τέντα απλωμένη, βυθίζοντας το περιβάλλον σ' ένα δροσερό μούχρωμα, και πάνω στο πανί, απ' όπου φιλτραριζόταν κοσκινισμένο το μεσημεριανό φως, ένα αστέρι πρόβαλλε τις έξι του ακτίνες από κόκκινη τσόχα. Ανέβαιναν μέχρι τα ανοιχτά μπαλκόνια από το κενό της αυλής τα πλατιά φύλλα από τις λατάνιες, μ' ένα χρώμα πράσινο βαθύ και στιλπνό, και κάτω, γύρω από το συντριβάνι, ήταν συγκεντρωμένες οι ανθισμένες τούφες από πικροδάφνες και αζαλέες. Ηχούσε το νερό πέφτοντας μονότονα, νανουριστικό, κι εκεί στο βάθος του νερού, άλικα ψάρια κολυμπούσαν με ανήσυχες κινήσεις, σπινθηρίζοντας τα λέπια τους με μιαν αστραπή χρυσού. Διάχυτη στο περιβάλλον μια χαύνωση, που αργά-αργά πλημμύριζε το κορμί μου.

Εκεί, στην απόλυτη θερινή σιγή, υπογραμμισμένη από τον ψίθυρο του νερού, με τα μάτια ανοιχτά σε ένα διαυγές μούχρωμα που λάμπρυνε τη μυστηριώδη ζωή των πραγμάτων, είδα τις ώρες να μένουν ακίνητες, αιωρούμενες στον αέρα, σαν σύννεφο που κρύβει έναν θεό, αγνές και αέρινες, χωρίς να περνούν.

Luis Cernuda
*απόδ: Aντώνης Κουτσουραδής
-Το δέντρο 153/154-


Image Hosted by ImageShack.us
ΩΡΕΣ ΑΡΓΕΣ

Ώρες αργές, μοναχές
ώρες πικρές, σκοτεινές
Ήρθ' η νυχτιά
δώσ' μου φωτιά
Ξένος εσύ, ξένη κι εγώ

Μη με ρωτάς, δεν ρωτώ
μη με ζητάς, δεν ζητώ
Φεύγει η νυχτιά
δίνει φωτιά

φεύγεις εσύ, φεύγω κι εγώ

Κώστας Καπνίσης / Νέστορας Μάτσας
(με τη Μαίρη Χρονοπούλου)

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...