παρα-κείμενα
Κυριακή, Φεβρουαρίου 21, 2010
150 ~ φιλιά, iii
Όλα δεν είναι στη σκληρή ζωή τόσο απλά
όσο τα κάτω απ' το φεγγαρόφωτο φιλιά
Όθων Μ. Δέφνερ
ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΤΗΣ ΩΚΕΑΝΙΔΑΣ
Αν είχες μόνο τα φιλιά της, ω παράνομο
της γης μας φύτρο Προμηθέα τα φιλιά της μόνο αν είχες
με ζωηρές κραυγές θα σήκωνες τα σύννεφα
να βρέξουν κεραυνούς σ' όλους που σου τα στέρησαν
αν είχες τα φιλιά της
αν ακουμπούσες μια φορά μεσ' απ' τα σύννεφα
το χέρι σου
στα μαλλιά της.
Αντρέας Καραντώνης
ΜΑΔΡΙΓΑΛΙ
Βαθύ μεστό και ανοιγμένο
ήταν σαν ρόδι το φιλί
μα το δικό σου στόμα ήταν
τριαντάφυλλο από χαρτί.
Ήταν σαν σίδερο το χέρι
που το χτυπούσαν στο αμόνι
μα το κορμί σου ήταν στη δύση
ήχος καμπάνας που σιμώνει
Πάει καιρός που έχουν γεμίσει
σκουριά τα παιδικά όνειρα μου
και το φεγγάρι έχει ραγίσει
από τη θλίψη στην καρδιά μου
Ήταν σαν ρόδι το φιλί μου
βαθύ μεστό και ανοιγμένο
μα το δικό σου στόμα ήταν
όπως ο κάμπος χιονισμένο.
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
*απόδοση: Σωτήρης Τριβιζάς
HENRY & JUNE
Η ψυχανάλυσή μου τελείωσε, όταν ο Αλαντί με φίλησε ξανά κι ένιωσα τη γέννηση μιας προσωπικής σχέσης ανάμεσά μας. Το φιλί του μου χάρισε μεγάλη απόλαυση και χαρά, αν και μια ώρα αργότερα βρισκόμουν στην αγκαλιά του Χένρι. Ο Χένρι κοιμάται τώρα στο γραφείο μου, κι εγώ, λίγα μόνο μέτρα μακριά του, κάθομαι και γράφω για το φιλί του Αλαντί. Μ' αρέσει η σωματική ρώμη του Αλαντί, μ' άρεσε το στόμα του στο στόμα μου και το χέρι του να χαϊδεύει το λαιμό του. Ο Χένρι με περίμενε μετά στο σταθμό. Ξέρω πως τον Χένρι αγαπώ, και πως με τον Αλαντί είναι ένα καπρίτσιο μονάχα, ένα ευχάριστο παιχνίδι που τώρα μαθαίνω να παίζω.
Αναΐς Νιν
*μτφ: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
ΦΙΛΙ ΑΜΕΘΥΣΤΟ
Ένα φιλί που γεύτηκα
στου σκοταδιού τη φύρα
μπορεί να τ' ονειρεύτηκα
μπορεί και να το πήρα
Για μέρες το 'χα πάνω μου
στα χείλη τυλιγμένο
της μέθης ήταν πρόσφορο
και βάσανο κρυμμένο
Της ζάλης τα φτηνά φιλιά
στην άκρη θα τ' αφήσω
κι ένα φιλί αμέθυστο
θα 'ρθω να σου ζητήσω
Θανάσης Παπακωνσταντίνου
(με την Μελίνα Κανά)
Ετικέτες φιλιά
Σάββατο, Φεβρουαρίου 06, 2010
149 ~ βροχή, iii
Θα σε βάλω απόψε δίπλα μου
να κοιμηθείς
Και δεν θα βρέχει πια μες στα όνειρά σου
Γιώργος Χρονάς
ΕΒΡΕΧΕ ΧΘΕΣ
Έβρεχε χθες όπως προχθές
κι άλλαζα θέση κι εποχές
να μη βραχείς, μικρό μου,
όταν σε είδα ξαφνικά
με τα μαλλάκια σου λυτά
και κόκκινα μεταξωτά
να μπαίνεις στ' όνειρό μου.
Και ξύπνησα λόγω βροχής
από την έγνοια μη βραχείς
μα δίχως να προσέξω
από του ύπνου τα βαθιά
και των ματιών σου τ' ανοιχτά
βρέθηκα πάλι στα ρηχά
κι απ' τ' όνειρο μου έξω.
Ούτε σταγόνα πουθενά
ούτε χαλάζι στα βουνά
κι εγώ στο παραθύρι
είδα ψηλά τον ουρανό
του Γαλαξία το σανό
κι ένα σου γέλιο μακρινό
έσπασε σαν ποτήρι.
Θα 'βρεχε δάκρυα προχθές
όπως και σήμερα και χθες
που έφθασα στο τέρμα.
Τα χρόνια μου κάνουν νερά
κι είσαι η μόνη μου ξηρά —
κάνε τα χέρια μου φτερά
και την αλήθεια ψέμα.
Μιχάλης Γκανάς
-Ανθοδέσμη-
BRIDGEWATER HALL
Πάλι, η ασταμάτητη βορινή βροχή σαν πέπλο
ανάμεσά μας. Απόψε, ξέρω πού βρίσκεσαι ακριβώς,
τάδε σειρά, τάδε θέση. Στέκω στην πίσω μου πόρτα
Η φωτορύπανση τα μάτια δένει σε κάθε αστέρι.
Το χέρι απλώνω έξω στη βροχή, απλώς για να τη νιώσω,
υγρή, κυριολεκτική. Χύνεται, στην παλάμη μου τσακίζεται,
απασμένο ροζάριο. Η αφοσίωση σ' εσένα μού επιτρέπει να δω
την αίθουσα συναυλιών, φωταγωγημένη, την άλλη άκρη της πόλης,
μετά σε βλέπω να φεύγεις, φιγούρα μία από εκατοντάδες
στο σκοτάδι, η μαύρη ομπρέλα ανοιγμένη. Αν η βροχή ήταν λέξεις,
μπορούσε να μιλήσει, κάπως, πάνω στο δέρμα σου, θα έλεγα
σήκωσε το βλέμμα, άσε τη να αρθρωθεί στο πρόσωπο σου.
Τώρα άκου τον έρωτά μου για σένα. Τώρα περπάτα.
Carol Ann Duffy
-Σαγήνη-
(ποιητική, τεύχος πρώτο)
*μτφ: Θάλεια Μελή-Χωλλ
ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΕΜΜΟΝΗ ΙΔΕΑ
Στεγνώνω, αν δεν κάνει καμιάν άξαφνη βροχή δε γλιτώνω. Κι έβρεξε. Η τρέλα του νερού είναι μια πραγματικότητα. Δεν έκανα σαν τρελός, ήμουνα τρελός. Φώναζα, έκλαιγα, γονάτισα κι άνοιξα τα μπράτσα μου, πέταξα τα ρούχα μου — δεν πάει να διασκεδάζανε από κάτω — τραγούδαγα, έκανα τούμπες, βρεχόμουνα, ρουφούσα νερό, νερό, νερό. Έπεσα ανάσκελα, άνοιξα μπράτσα, σκέλια, στόμα, ρουφούσα σαν τη γη και κάτω από κείνους τους καταρράχτες κοιμήθηκα.
Καταλαβαίνεις τι θα πει κοιμήθηκα; Ε, λοιπόν κοιμήθηκα.
Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ
-Σπαράγματα-
Άρχισε να βρέχει μεσ' στο καλοκαίρι -
σ' άρεσε, θυμάμαι, τόσο η βροχή.
Άρχισε να βρέχει, άραγε ποιος ξέρει
είσαι με παρέα, είσαι μοναχή...
Άρχισε να βρέχει, ξέσπασε μια μπόρα -
μάτια μου μεγάλα, πού να είστε τώρα
Άρχισε να βρέχει, το νερό ποτάμι
να 'σουνα μια στάλα που χτυπάει στο τζάμι
Άρχισε να βρέχει κάτω από τ' αστέρια
γέμισε η πλατεία γέλια και φωνές.
Άρχισε να βρέχει, πού 'ν' τα δυο σου χέρια
που βροχή μαζεύαν και μου λέγαν πιες
Τόλης Βοσκόπουλος / Σόφη Παππά
Ετικέτες βροχή
