παρα-κείμενα
Τετάρτη, Ιουλίου 21, 2010
160 ~ χρόνος, vi
Και ο ακάματος ο Χρόνος πορεύεται
μεστός στο αέναο ρεύμα του,
αυτός γεννώντας τον εαυτό του.
Ευριπίδης
*μτφ: Κωνσταντίνος Τσάτσος
ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Από το χρόνο που ρέει άπιαστος
αδράξαμε ένα ψιχουλό του
και το κρατήσαμε ανάμεσα
στα δυο μας σώματα.
Με βόγγους και μ' ιδρώτα
το πλάσαμε, ώσπου έγινε ζεστό
σπαρταριστό σαν το νιοφτέρουγο πουλί
ανθισμένο σαν ένα κόκκινο
ευωδιαστό τριαντάφυλλο.
Γιώργης Μανουσάκης
-η λέξη, τ.164/165-
ΣΠΟΥΔΗ ΑΡΙΘΜΟΣ 18, ΟΠΩς ΣΕ ΦΑ ΕΛΑΣΣΟΝΑ
Η πέτρα με την κηλίδα της που άφησε η λειχήνα
καταπίνει σιωπηλά ένα δισεκατομμύριο χρόνια
στο σωρό με τα σχέδια για ποιήματα...
Νύχτα Σεπτεμβρίου. Ο τόπος βυθίζεται στην Κασσιόπεια
με λεύκες που κροταλίζουν στον άνεμο του μεσονυχτίου.
Μόνο με τον χρόνο του φωτός μπορεί να μετρηθεί ο χρόνος, με
τον χρόνο του φωτός της ζωής, με τον χρόνο των επινοήσεών μου
τον ισόβιο χρόνο μου. Σηκώνομαι καί βγαίνω
στην χωρίς άρωμα, ξάστερη νύχτα. Το σώμα μου πίνει χρόνο,
στάζει χρόνο: στο μήκος εντελώς, στο ύψος εντελώς, στο βάθος εντελώς.
Πρόδωσα τη μορφή που είχαν οι άλλοι για μένα —
Τους πλησίασε γι' αυτό ο θάνατος περισσότερο;
Tobias Berggren
*μτφ: Βασίλης Παπαγεωργίου
-Σύγχρονοι Σουηδοί Ποιητές-
ΤΟ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΟ ΚΥΛΙΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Το ανεπαίσθητο κύλισμα του χρόνου, το ανεπαίσθητο χάσιμο του χρόνου, αποτελεί το κυριότερο ίσως κριτήριο της αγάπης και του ενδιαφέροντος που νιώθουμε για ένα πρόσωπο, όταν είμαστε ή δεν είμαστε μαζί του.
Όταν βρισκόμαστε μαζί του και το πέρασμα της ώρας μακριά από τις δικές μας ασχολίες δεν μας φέρνει άγχος, αλλά αντίθετα μας ευχαριστεί και δεν μας νοιάζει αν φεύγει ή δεν φεύγει ο χρόνος, αν μένουν ή δεν μένουν οι δουλειές μας πίσω, αν καταπατούνται ή όχι οι διάφορες προθεσμίες, που τώρα θαρρείς έχουν όλες παραμερίσει και μας δείχνουν ότι μπορούν μια χαρά να αναβληθούν ή και να μη γίνουν — δεν χάλασε ο κόσμος, βρε αδελφέ! — όλα αυτά είναι ισχυρές ενδείξεις, αποδείξεις μάλλον, της μεγάλης καταλληλότητας του προσώπου αυτού για μας. Καταλληλότητας όχι μονάχα ερωτικής - δεν λέγω - αλλά καταλληλότητας του όλου προσώπου.
Και μπορείς τότε να αναστείλεις τις δουλειές σου και τις συναναστροφές σου και τις συνέπειές σου και τις προβολές σου και τις δόξες σου, όχι για μέρες ή για μήνες μονάχα μα και για χρόνια ολόκληρα.
Γιώργος Ιωάννου
-Καταπακτή-
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ
Ένα ρολόι ο κόσμος και τρέχει
τη μυρωδιά του καφέ ποιος προσέχει;
Ποιος ονειρεύεται, ποιος προλαβαίνει,
τα μυστικά της ζωής να μαθαίνει;
Δεν είν' ο χρόνος χρήμα
και μην τ' ακούς αυτά
o χρόνος είναι κρίμα
κι ας έχεις και λεφτά
Νίκος Πορτοκάλογλου / Αφροδίτη Μάνου
Ετικέτες χρόνος
Τρίτη, Ιουλίου 06, 2010
159 ~ θάνατος, i
Frida Kahlo: Thinking About Death
Ο θάνατος ήρθε ολομόναχος, έφυγε κατάμονος
κι εκείνος που αγαπούσε τη ζωή απόμεινε μόνος.
Paul Elyar
*απόδ: Γιώργος Καραβασίλης
BRASIL
Τίποτα δεν σε κρατούσε πια.
Oύτε το παρελθόν με τον ωραίο σου συμβολαιογράφο
ούτε το μέλλον με τις τροπικές φαντασιώσεις του.
Δεν ζήτησες τίποτα.
Δίπλωσες τα χέρια πάνω στο στήθος
κι ονειρεύτηκες τον κόσμο χωρίς εσένα:
τους δρόμους της πόλης σου,
τα μαγαζάκια της Ευριπίδου,
την καπελού στο ισόγειο της Μητροπόλεως,
τον Νίκι Γιάκοβλεφ στο "Ρωσσικόν".
Ονειρεύτηκες το σπίτι σου κλειστό
—όχι αυτό, το άλλο, το δικό σου—
τα έπιπλα να γεμίζουν σκόνη
τα χαλιά να ξεφτίζουν
τις συνταγές —το πολύτιμο μυστικό σου—
να σκίζονται από ξένα χέρια
και συνέχιζες να πεθαίνεις.
Τίποτα δεν σε κρατούσε πια.
Ούτε τα πράσινα μάτια σου
που τόσοι είχαν αγαπήσει
ούτε η γλυκειά ανάσα σου.
Ούτε η ζωή που έζησες
ούτε η ζωή που πόθησες.
Τίποτα δεν σε κρατούσε πια.
Ούτε κι εγώ που πίστευα πως θα ζούσες για πάντα.
Χάρης Βλαβιανός
-Adieu-
ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΕΣ ΣΤΗ ΛΗΘΗ
Το ξέρω πως υπάρχω
γιατί εσύ με φαντάζεσαι.
Είμαι ψηλός γιατί έτσι με νομίζεις
κι είμαι καθάριος γιατί εσύ με βλέπεις
με καλό μάτι,
με καθάριο βλέμμα.
Στη σκέψη σου με κάνεις
έξυπνο, στην απλή σου
τρυφεράδα κι εγώ γίνομαι απλός,
καλοσυνάτος.
Μα αν εσύ με ξεχάσεις,
θ' απομείνω νεκρός, χωρίς κανένας
να το ξέρει. Θα βλέπουν ζωντανή
τη σάρκα μου, όμως άλλος άντρας
-μουντός, βαρύς, κακός - μέσα του θα 'μαι.
Ángel González
μτφ: Ηλίας Ματθαίου
-Σύγχρονη Ισπανική Ποίηση-
ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
1
Για τη ζωή, τον έρωτα, τον θάνατο, όλα έχουν λεχθεί, όλα έχουν γραφτεί. Όμως ο καθένας μας έχει τη δική του ζωή, το δικό του έρωτα, το δικό του θάνατο. Έχει και το δικαίωμα να προσθέσει και τη δική του μαρτυρία.
Για τον θάνατο η αγωνία μας είναι καίρια καί διαρκής. Τις σκέψεις μας τις συνοδεύουν το άγνωστο, το μυστηριώδες και η στείρα σιωπή. Φανταζόμαστε μια περιπέτεια που δεν ξέρουμε πότε θα αρχίσει. Πάντως είμαστε οπωσδήποτε σίγουροι πως θα συμβεί και ότι, στα τελευταία, έτσι κι αλλιώς επιβεβαιώνει, ίσως και να δικαιώνει την ύπαρξή μας.
3
Ο θάνατος είναι νομοτελειακά το σταθερό σημείο αναφοράς. Πρέπει οπωσδήποτε να το αποδεχθούμε, χωρίς την παλινδρομική εκκρεμότητα, ανάμεσα στην ελπίδα μιας μεταφυσικής συνέχειας που μας ταλαιπωρεί για όλη μας τη ζωή και από την άλλη την απελπισία που δεν μας μεταχειρίζεται πιο ευχάριστα.
11
Καθένας μας ζει το δικό του θάνατο, είναι η τελευταία ένδειξη ότι υπήρξαμε. Ταπεινός, αστείος, μίζερος, μεγαλοπρεπής. Μέσα μας συγκρούονται όλες οι εκδοχές, ώσπου χάνονται στο χωνευτήρι της σιωπής. Έτσι κι αλλιώς το σκοτεινό δέος μάς εκμηδενίζει.
Μάκης Λαχανάς
-η λέξη, 7.201-
ΔΥΟ ΠΟΡΤΕΣ ΕΧΕΙ Η ΖΩΗ
...άνοιξα μια και μπήκα
περπάτησα ένα πρωινό,
κι ώσπου να 'ρθεί το δειλινό,
από την άλλη βγήκα
Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή,
σα λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή.
(Στέλιος Καζαντίδης) / Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Ετικέτες θάνατος
