παρα-κείμενα

Παρασκευή, Μαΐου 17, 2013

221 ~ γράμματα, viii



Θα ζητούσε μία ώρα προθεσμία,
να κάψει τα παλιά γράμματα.

Μανόλης Αναγνωστάκης
-ΥΓ.-


ΜΙΑ ΣΥΝΟΥΣΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Κρατούσα το γράμμα της κλειστό
σε σημείο απρόσιτο
μυστικό
Η υποψία αρώματος που ανάδιδε με τρέλαινε
Τα βράδια η ανάσα του
έκλεβε τη δική μου
Διχασμένος στην προοπτική της αποκάλυψης
ή μιας επώδυνης προσμονής
άφηνα τις μέρες να περνούν
Η σφραγισμένη επιστολή
ένοχη ερωμένη
ερέθιζε τη σκέψη
στροβίλιζε τις πιo σκοτεινές επιθυμίες
Η αίσθηση της άδικης συνύπαρξης
του ονειρικού με το γήινο
Και ο τρόμος μιας αιφνίδιας απώλειας
ή της απόδρασης των λέξεων
με έκανε ακραία να σκέφτομαι
αν θα ζούσα την επόμενη μέρα για να τη διαβάσω
Απρόσμενα μια νύχτα τα αρσενικά φωνήεντα
ανάβουν το εσώτατο φως
και ο φάκελος γίνεται διάφανος
Έκπληκτος θαυμάζεις τους γυμνούς ώμους
των θηλυκών λέξεων
την επιτηδευμένη αθωότητα απόρριψης
του τελευταίου ενδύματος
Οι γραμμές καμπυλώνουν
Ο πόθος σαλπίζει το εγερτήριο των αισθήσεων
Εξαίσια σώματα
Η ερωτική συνεύρεση των λέξεων
Μια νυχτερινή παραβολή που ερμηνεύεται μόνο
από την αμαρτία
σε μεταμορφώνει
σε μέγα ηδονοβλεψία των διφορούμενων νοημάτων

Ας συγχωρεθεί η θωπεία μιας τέτοιας επιστολής

Υπαίτιος όμως είναι ο αποστολέας
που παγιδεύει την αφή
και αφήνει τις λέξεις
μόνο με τη μαύρη δαντέλλα της επιθυμίας
που ξετυλίγεται και κυματίζει
αθέλητος νικητής
μιας συνουσίας ανάγνωσης.

Γιάννης Τόλιας
-Λυσίπονον-


ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Ποτέ δεν θέλησες να λάβεις
Τα γράμματα που έστειλα
Μα έχεις συλλάβει την ουσία
Αυτού που έχουν να σου πουν

Διαβάζεις ξανά
Αυτά που δεν έχεις κάψει
Τα φέρνεις στα χείλη και τα φιλάς
Τις σελίδες που γράφουν για την έγνοια μου

Έλεγα πως έγινε κατακλυσμός
Έλεγα πως τίποτα δεν έχει απομείνει
Έλπιζα πως θα 'ρθεις
Σου είχα δώσει την διεύθυνση

Η ιστορία σου ήταν μεγάλη
Η πλοκή της είχε ένταση πολύ
Σου πήρε χρόνια να περάσεις
Τις γραμμές της αυτοάμυνας

Οι πληγωμένες μορφές εμφανίζονται:
Η απώλεια, σε όλη της την έκταση
Και να και η απλή καλοσύνη
Η μοναξιά της δύναμης

Μπαίνεις μες στο δωμάτιό μου
Κάθεσαι στο γραφείο μου
Αρχίζεις να γράφεις το γράμμα σου
Σ' αυτόν που θα είναι ο επόμενος

Leonard Cohen
*μτφ: Ιωάννα Αβραμίδου
-Το βιβλίο του πόθου-


ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΑΡΔΙΑ, ΤΣΕΒΕΝΓΚΟΥΡ

Κοιτούσε τον ουρανό από το παράθυρο του σχολείου κι έβλεπε τα αστέρια πάνω από τη νυχτερινή γαλήνη. Τόση σιωπή βασίλευε εκεί όση και σε μια στέπα που έχει μόνο ερημιά και δεν έχει αέρα να πάρεις αέρα. Γι’ αυτό και πέφτουν τα αστέρια. Η Σόνια σκεφτόταν το γράμμα - θα καταφέρουν άραγε να της το φέρουν άθικτο μέσα από τόσα χωράφια; Το γράμμα είχε γίνει κάτι σαν ιδανικό, που τροφοδοτούσε με δύναμη τη ζωή της. Ό,τι και να έκανε η Σόνια πίστευε ότι κάπου ένα γράμμα ψάχνει να τη βρει κι έρχεται όλο πιο κοντά της.

Andrei Platonov
μτφ: Πάνος Σταθόγιαννης
-Ταξίδι με ανοιχτή καρδιά, Τσεβενγκούρ-


ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

Αν μ' αγαπάτε πάρτε το και κάντε το κομμάτια
έχει μια πίκρα μέσα του, μια πίκρα δυνατή
Αν μ' αγαπάτε κάφτε το να μην το δούνε μάτια
πικρά μαντάτα γράφουνε στο μαύρο το χαρτί.

Αν μ' αγαπάτε πάρτε το, διαβάστε το μονάχοι
κι ύστερα πέστε ψέματα πως θα 'ρθει να με βρει
Είναι η ελπίδα βάλσαμο για μια καρδιά μονάχη
κι όταν τη χάσει, χάνεται και λιώνει σαν κερί.

Άκης Πάνου

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...

Τετάρτη, Μαΐου 01, 2013

220 ~ μουσική, iii



Τη μουσική διδάσκει ο Έρωτας
και σ' όποιον πριν άμουσος ζούσε.

Μελέαγρος
*μτφ: Κωνσταντίνος Τσάτσος
-Ποιήματα άλλων καιρών και άλλων τόπων-


ΔΟΚΙΜΗ ΓΙΑ ΛΑΪΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Κάποτε θα γράψω μια μουσική ακουμπισμένη στα βλέφαρα δυο ματιών
όπως τ' όνειρο στην απογευματινή βροχή
όπως το κορίτσι στο περβάζι του βραδινού παραθύρου
όπως το πρωινό πουλί στο ελάχιστο κλωνί της ανεξάντλητης ελπίδας.
Κάποτε θα γράψω μια μουσική ακουμπισμένη στα βλέφαρα δυο ματιών
λάδι και κρασί για τις πληγές των απαρηγόρητων αδερφών
φως και πάλι φως για το ματωμένο δρόμο της ειρήνης.

Θωμάς Γκόρπας
-τα θεάματα-


MOZART, ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ

Φανταστική μουσική!

τόσο κοντά
τόσο κοντά στον θάνατο
και τη ζωή
με πιο αίθρια ματιά
με κοιτά
η ζωή

μουσική Έσύ, που αγγίζεις
τα σωθικά μου
και που εγώ δεν μπορώ
να εξηγήσω
Ποιο το
όφελος
Έτοιμος
για δάκρυα
που έρχονται
και γω παγώνω
παρά τον άστατο
ήλιο, σκιά
τώρα

[....]
διαπέρασε με, μουσική, υπέρτατη
ζωή, θάνατε,
λεπτομοιρασμένε
σε όλες τίς απειροελάχιστες
υποδιαιρέσεις του κορμιού,
συγχρόνως!

Göran Sonnevi
μτφ: Βασίλης Παπαγεωργίου
-Σύγχρονοι Σουηδοί Ποιητές-


ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΧΧΙ

...εκεί που ανησυχούσε ο Δομένικος και βρισκόταν σε μεγάλο εκνευρισμό, ξάφνου ένα φως αντιφέγγισε μέσα στ' ανοιχτό παράθυρο. Ύστερα κάποιες νότες απ' το λαγούτο της έφτασαν κρουνός μελωδίας στ' αυτιά τους.

—Να την! Να την! έπνιξε στα χείλη του την κραυγή της χαράς του σφίγγοντας το μπράτσο του φίλου του.

Οι νότες κύλησαν εδώ κάτω και πάει να φωτιστεί το μουσικό τους νόημα, γιατί η Μόνικα συνοδεύει το λαγούτο με συρτή φωνή κοντράλτας.

[....] Οι νότες τώρα σε ντο δίεση έφτασαν ολοκάθαρες στ' αυτιά τους. Ασημένιος κρουνός απ' τη σελήνη ξετυλίγεται και ζεστή τώρα η φωνή της γυναίκας στρογγυλεύει τις νότες. Όλα έλαμπαν τότε μαζί του...

Ο Δομένικος μ' ένα μουρμουρητό φανέρωσε την αναστάτωσή του. Σε ποιον απευθύνεται; Στο Θεό απευθύνεται το Te Deum; Την ίδια στιγμή δυνάμωσε τ' ανήσυχο πνεύμα του νερού στην μάταιη πάλη του εκεί κάτω στα βράχια. Ξεσηκώθηκε μακρινός ο άνεμος και βράζει όλη τούτη η νερένια έκταση, τούτο τ' άπιαστο στοιχειό - βράζει, φωτιά κι αγωνία και πάθος κι η θάλασσα.

Όμως τώρα ξεπερνώντας την αγωνία της θάλασσας ξανακούστηκε η γυναικεία φωνή. Τώρα είναι ένας ρυθμός αλλιώτικος στις χορδές. Όχι πια το λα το υγρό. Κάτι το νευρικό, το σπασμωδικό έχουν οι νότες. Όλο συγκοπές κι αγωνία και παράκληση: Μη φεύγεις. Μη φεύγεις!...

Την ίδια στιγμή μια βουή κούφια του νερού έσκασε ξανά εδώ πάνω και γίνηκε ένα σώμα με τη ραγισμένη νότα που κρεμάστηκε μετέωρη στο νοτισμένον αγέρα. Όμως εσύ έφυγες πια. Έφυγες...

Τέτοια μουσική δεν ξανάκουσα, παραδέχτηκε ο Ντα Σούντζι σκουντώντας τον αποσβολωμένο Δομένικο.

Ο Δομένικος δεν του απαντάει. Έχει πετρώσει εκεί πέρα, μέσα στο φεγγάρι. Σαν να βύζαξε το μαστό της σελήνης κι απόμεινε εκεί δα μαρμαρωμένος και μαγεμένος. Βυζαίνει άπληστα η ψυχή του την ομορφιά και τον πόνο της μουσικής ψυχής. Η ελπίδα του φλερτούρισε όμως την ίδια στιγμή τη χαρά τη διώχνει η ανησυχία.

Για ποιον είναι η μουσική; Ερωτική είναι! Μήπως είναι κανένας άλλος στη μέση, Θεέ μου! Τούτη η υποψία τον αναστάτωσε.

Κώστας Σούκας
-Ο έρωτας είναι ένας αληθινός θεός-


ΜΑΘΗΜΑ ΣΟΛΦΕΖ

Είμαστε παιδιά
σαν μια συντροφιά, τότε
και η μουσική
μας άρεσε πολύ, τότε
Μάθημα σολφέζ
γύρω απ' το παλιό πιάνο
νότες δυνατές
νότες απαλές πιάνω

Πέρασε ο καιρός
και ήρθανε καημοί άλλοι
μα η μουσική
πάντα μια γλυκιά ζάλη
Μέσα μου μιλά
μ' ένα μαγικό τρόπο
ξέρει της καρδιάς
τον πιο μυστικό δρόμο
... ...

Γιώργος Χατζηνάσιος / Σέβη Τηλιακού
- με την Παιδική Χορωδία Σπύρου Λάμπρου

Ετικέτες

permalink σχoλια: 0 ...